‘Ik heb haar in mijn hart gesloten en zij mij’
Het is halverwege mei als thuishulp Anne-Marie van Londen ons telefoontje voor dit interview opneemt. Ze is net boodschappen aan het doen met mevrouw van Wessel. Samen inkopen doen voordat de behandeling van mevrouw van start gaat. Het is een vaste gewoonte geworden. In anderhalf jaar tijd zijn ze zich heel verbonden gaan voelen met elkaar. ‘We zijn familie zonder bloedband.’
Een week later praten we verder met Anne-Marie (48) bij haar thuis in Deventer. Het eerste wat opvalt is de merchandise van voetbalclub Go Ahead Eagles. We hebben hier te maken met een echte fan. Mevrouw Van Wessel kan er helaas niet bij zijn vanwege gezondheidsproblemen, maar Anne-Marie vertelt voor twee.
In december 2019 komen de muren op haar af. Anne-Marie is het thuiszitten beu. Na een aantal heftige jaren – een brand, een scheiding, ziektewet – kan ze bij Tzorg aan de slag als thuishulp. ‘Ik ben begonnen met één cliënt. Nu heb ik een vaste cliëntenkring met allemaal lieve mensen.
Speciale band
Eigenlijk heeft Anne-Marie met al haar cliënten een band, maar met mevrouw Van Wessel (Babs) is het extra speciaal. Vanaf het eerste moment klikte het direct tussen die twee. ‘In de beginperiode van corona belde ze al snel dat ze problemen had met haar boodschappen. Ze heeft geen vervoer en kon haar boodschappen niet meer doen. Daarom besloot ik na werktijd naar haar toe te rijden. Bij het tuinhekje kreeg ik een boodschappenlijstje. Dan haalde ik na mijn werk de boodschappen voor de hele week. Babs vond het zo bijzonder dat ik dat voor haar wilde doen en noemde mij al gauw de dochter die ze nooit heeft gehad.’
Op maandag is Anne-Marie altijd bij mevrouw als thuishulp. In haar vrije tijd gaat ze ernaartoe als het nodig is, vooral sinds mevrouw de diagnose longkanker heeft gekregen. ‘Ik kom er regelmatig over de vloer’, vertelt ze. ‘Babs wilde zelfs dat ik met haar meeging naar het ziekenhuis om het behandelplan te bespreken.’
Bevoorrecht
Mevrouw Van Wessel en Anne-Marie voelen elkaar heel goed aan. Hun band is sterk, liefdevol maar ook humoristisch. ‘Babs straalt een bepaalde energie uit. Ik word helemaal blij van haar. Echt, ze is zo’n lief mens. Ik voel me bevoorrecht dat ik haar heb mogen leren kennen.’ Soms haalt Anne-Marie haar op en neemt haar mee naar haar eigen huis in Deventer. ‘Babs is niet op haar mondje gevallen. Parmantig en nieuwsgierig als ze is, wilde ze ook kennismaken met mijn ouders en mijn buren.’
Een speciale eregast
Dat hun relatie vanaf dag één bijzonder te noemen is, blijkt wel. Anne-Marie nodigt Babs zelfs uit op haar bruiloft. 30 april was de grote dag. Anne-Marie trouwt na dertig jaar met haar jeugd-liefde Anjo. In het stadion van Go Ahead Eagles (waar anders?) kunnen de gasten, allemaal op afstand, zien hoe het bruidspaar elkaar het ja-woord geeft. En prominent, op de tribune achter beide ouders, zit eregast mevrouw Van Wessel. Aan het einde van de dag gaat zelfs het trouwboeket met haar mee.
Cliënt of familie?
Afgelopen december liep het jaarcontract van Anne-Marie af. Dat was best even spannend. ‘Ik heb tegen Babs gezegd dat als mijn contract niet verlengd wordt, ik toch bij haar blijf komen en boodschappen blijf doen. Gelukkig werd het verlengd. Babs voelt niet meer als cliënt. Het is natuurlijk wel zo, maar eentje die ik in mijn hart heb gesloten. Als ik deze zomer een feest geef voor ons trouwen, is ze er ook weer bij.’
Het gesprek zit er bijna op. Anne-Marie hoopt dat ze het werk in de thuiszorg nog heel lang mag blijven doen. Haar enige zorg voor de toekomst is de gezondheid van mevrouw Van Wessel. ‘Ja, daar maak ik me wel zorgen over. Zelf denkt ze er heel licht over, maar het is toch kanker hè. Gelukkig zijn ze er op tijd bij we houden goede hoop.’
