Zon, zee, strand en een rups
Do 29 november
Een strandrups? Ja, het bestaat echt. Met zijn rupsbanden ploegt het ‘beestje’ kalmpjes – zo’n vijf kilometer per uur – door het zand, zodat je bovenop echt kunt genieten van het uitzicht. Vijf Tzorg-cliënten maakten het mee.
Boven het strand van Ter Heijde aan Zee hangt een strakblauwe lucht, hier en daar drijft een verdwaald sluierwolkje. Het is ongeveer achttien graden, maar met het zeebriesje voelt het ietsje frisser. Perfect nazomer- én uitwaaiweer dus. Het stranduitje is onderdeel van de jaarlijkse week WestlandOntmoet, waarin allerlei activiteiten plaatsvinden om mensen bij elkaar te brengen. Voor een helpende hand, nieuwe vriendschappen of gewoon een glimlach.
Zin in
En dat laatste ziet regiomanager Rutger Kooman al meteen gebeuren. ‘Iedereen heeft er ontzettend zin in, sommigen zijn al tien, twintig jaar niet op het strand geweest.’ Vandaag is hij even geen baas en regelneef, maar vooral gelegenheidschauffeur. Samen met een collega pikt hij rond het middaguur de cliënten thuis op. ‘Wat een luxe om opgehaald en weer teruggebracht te worden. Hoef ik eens niet de kinderen te vragen’, zegt mevrouw Bouwmeester (92) uit Wateringen.
Koffie en schuimkoppen
Het uitje start bij strandtent Moments, waar eerst een goede kop koffie met gebak wacht. En dan is daar de rups. Hoe imposant hij er ook uitziet: alles en iedereen is welkom ‘op zijn rug’, ook rolstoelen en rollators. ‘Wat een mooie uitvinding, hè. Het is net een soort vrachtwagentje, maar dan zonder dak’, vindt mevrouw Boelens (85) uit Monster. ‘Mijn man en ik zijn slecht ter been en komen daardoor niet zo makkelijk meer op dit soort plekken. Het is jaren geleden dat ik de zee heb gezien, ook al wonen we er zo dichtbij.’ Terwijl de rups over het zand hobbelt, ruist links de zee, rechts glijden de duinen voorbij. Het gras helt lichtjes in de wind en de meeuwen snerpen brutaal. De gezonde, zilte zeelucht vult iedereens longen.
Comfortabel
‘Ik heb dit wel gemist’, vervolgt ze. ‘Vroeger gingen we met de kinderen regelmatig naar het strand. Hoewel we geen waterratten zijn, maakten we wel graag strandwandelingen. Heerlijk om je hoofd leeg te maken.’ Ook mevrouw Bouwmeester geniet volop. Ze wijst: ‘Moet je zien, die schuimkoppen! Da’s toch geweldig.’ Toch was ze vroeger niet zo’n strandganger, bekent ze lachend. ‘We gingen met de kinderen weleens, maar we zijn geen strandfamilie. Lig je daar in die felle zon te bakken, terwijl het zand overal onder en tussen kruipt. Nou, dan is dit toch een stuk comfortabeler. Lekker hoog!’
Ons-kent-ons
Ondertussen wordt er wat af gekletst. Of je die en die toevallig ook kent? ‘Ja, het is ons-kent-ons in het Westland’, weet Rutger. ‘Dat is een van de charmes van deze regio.’ Hoewel bijvoorbeeld mevrouw Bouwmeester nog flink onder de mensen komt (‘Ik bingo en Rummikub nog volop’), geldt dat niet voor iedereen aan boord. Op de terugweg merkt Rutger dan ook dankbaarheid. ‘Mensen vinden het fijn om er even tussenuit te zijn, om anderen te ontmoeten. “Dat ik dit nog mag meemaken”, hoorde ik net. Wij gaan dit soort signalen van eenzaamheid oppakken en welzijnsorganisaties benaderen die hen kunnen helpen.’ En de rups? Die krijgt een dikke tien voor zijn diensten. Rutger lacht: ‘Mijn opa en oma wil ik hier ook eens mee naartoe nemen.’
Lees meer in de Thuis.
Bekijk hier alle foto’s:
