Speciale aandacht voor mantelzorg
Do 15 november‘We leven in het moment zelf’
Al jarenlang zorgt Wiljo voor zijn vrouw, voor hem de normaalste zaak van de wereld. Daarom organiseert Tzorg in heel het land high teas voor cliënten én mantelzorgers. Om verhalen uit te wisselen en ervaringen te delen. Dat het initiatief een waardering is, beaamt het echtpaar Japink uit Enschede. In een openhartig gesprek vertellen zij over hun ervaringen.
‘Het begon met de bevalling van de oudste’, vertelt Jolanda (44). ‘Tijdens mijn zwangerschap kon ik nog van alles, maar na een zware bevalling bleef ik een zere rug houden. Ik werkte in de catering en ging gewoon door. Tot ik op een dag niet meer uit bed kon komen.’
Het UWV keurde Jolanda in eerste instantie voor 80 tot 100 procent af maar na een herkeuring kreeg ze te horen: ‘Je kunt je nog aankleden, dus ga maar werken’. Bij een schoonmaakbedrijf kon ze aan de slag. Totdat ze thuiskwam omdat het echt niet meer ging. In een kliniek wordt artritis artrose geconstateerd. En niet veel later ook fibromyalgie: reuma in de weke delen van het lichaam. Dit brengt klachten met zich mee als pijn, stijfheid en vermoeidheid.
Werk en zorgtaak combineren
Wiljo (46) werkt in een loods waar hij moet laden en lossen. Als het kan begint hij al om 5.00 uur zodat hij op tijd naar huis kan om daar verder aan de slag te gaan. In de zomerperiode werkt hij ook vaak op zaterdag. Hun zoons van 15 en 18 zijn daardoor vanaf kleins af aan gewend om veel zelf te doen en hun moeder te helpen met aankleden en het huishouden. De situatie thuis vraagt veel zorg. Mede omdat drie jaar geleden Jolanda met haar scootmobiel op straat werd aangereden. Een flinke val zorgde dat haar lichaam in disbalans raakte en constant onder spanning staat. Haar rechterkant kan ze niet ontspannen waardoor ze bijvoorbeeld niet goed rechtop kan zitten. Daarbovenop kreeg Wiljo te kampen met suikerziekte, raakte overspannen en werd depressief.
Een heel hecht gezin
‘Hoe we ons staande houden? Ja, dat vraagt iedereen. Onze liefde is heel sterk’, licht Jolanda toe en haar ogen beginnen te twinkelen. ‘Ja, daar heb ik voor getekend bij de burgerlijke stand’, glimlacht Wiljo. ‘We kijken niet echt naar de toekomst maar leven echt van dag tot dag. Gewoon doorgaan, je moet wel.’ De mantelzorgtaken zijn intensief maar Wiljo spreekt vol liefde hierover: ‘Elkaar steunen gaat automatisch. Als er wat scheelt, zijn we heel hecht als gezin. We proberen zoveel mogelijk leuke dingen te doen.’ Zo beleeft Wiljo samen met zijn zonen veel plezier aan ijshockey. Elk uurtje dat ze kunnen, brengen ze op het ijs door. En als ze een goede dag heeft, probeert Jolanda mee te gaan naar de wedstrijden.
Een strenge winter en een schoon huis
Sinds twee en een half jaar krijgt het gezin thuishulp. Elke vrijdag helpt Herma Wilmink twee uur met het huishouden: poetsen op de benedenverdieping, strijken, was opvouwen. ‘Een schoon huis, daar kan ik me echt op verheugen’, zegt Jolanda. Al blijft ze het lastig vinden om hulp te accepteren. Het liefste wil ze waar kan, zo veel mogelijk zelf doen. ‘Wiljo doet heel veel en dat moet gewaardeerd worden, vind ik. Daarom is deze high-tea ook zo’n mooi moment.’
Ondanks de pittige uitdaging van werken en thuis zorgen dat alles doorgaat, kijkt Wiljo al uit naar een strenge winter. ‘Lekker buiten schaatsen met de jongens. Zo’n momentje, dat is voor ons genieten.’ ‘Dat is zo’, besluit Jolanda. ‘Als mijn man en kinderen gelukkig zijn, ben ik het ook.’
Lees meer in de Thuis.
Terug naar alle nieuwsberichten